Jumbo-Visma geeft leiderschap een nieuwe dimensie

Jumbo-Visma heeft juist door niet naar spectaculaire middelen te grijpen iets uitzonderlijks verricht. Hard werken en consequent inzetten op innovatie werd verkozen boven de zoektocht naar flamboyante leiders die sappige quotes aan de buitenwereld leveren. En ook boven veel te grote woorden die na een dag altijd in het ravijn te pletter slaan, onschadelijk gemaakt omdat ze niet zijn omgezet in daden

Hoe het niet moet

Ik kom zo terug op de leerzame aanpak van Jumbo-Visma, maar eerst even een paar voorbeelden van hoe het niet moet. Afgelopen week bood het klimaatdebat weer een paar schrijnende illustraties van woordinflatie. In Amerika lukt het Joe Biden tot zijn grote frustratie nog altijd niet zijn groene agenda door de Senaat te krijgen. Eén partijgenoot van de president ligt dwars en wil al maanden van geen wijken weten. Uitgerekend die ene stem heeft Biden nodig voor een meerderheid. Door onmacht moet de president nu zijn toevlucht nemen tot veel te grote woorden. Hij wordt waarschijnlijk gedwongen ‘de noodtoestand om het klimaat in Amerika’ uit te roepen.

In dezelfde week kreeg de nieuwe minister van milieu in Australië ‘een schokkend document’ onder ogen. Het ging om een rapport van vooraanstaande wetenschappers over de staat van het milieu in het land. Conclusie: ‘Het Australische ecosysteem staat op instorten.’ De zwaar geschrokken Labour-minister Tanya Plibersek zegt de klimaatverandering stevig te lijf te willen gaan. Ze verwijt de voorgaande conservatieve regeringen ‘tien jaar passiviteit en opzettelijke onwetendheid’, maar is niet van plan nieuwe steenkolenmijnen en aardgasprojecten te stoppen. Toch beloofde ze haar ‘kop niet in het zand te zullen steken.’

Lees hier andere columns en opinies over leiderschap

Collectieve zelfmoord

Plibersek had het kunnen weten, want het IPCC waarschuwde politici en beleidsmakers begin dit jaar al in een rapport voor de diepgaande impact van klimaatverandering, schrijft NRC. ‘Er is nog maar een korte window of opportunity om met drastisch ingrijpen verregaande opwarming te voorkomen, het is now or never.’ In hetzelfde verhaal citeert NRC ook de leider van de VN, die er als zo vaak nog een schepje bovenop doet. ‘Nog veel belangrijker is klimaatverandering aanpakken bij de bron. De wereld heeft een keuze, zei secretaris-generaal António Guterres deze week: “Collectieve actie of collectieve zelfmoord.”’

Hoe begrijpelijk de zware teksten ook zijn, zou je toch bijna pleiten voor een ECB dat de woordinflatie moet beteugelen. Want hoe overtref je hierna nog noodtoestanden en collectieve zelfmoorden? Natuurlijk is strijden voor een overwinning in de Ronde van Frankrijk van een andere orde, maar in het verleden kon het in die snelkookpan van 3 weken ook aardig uit de hand lopen met hysterische teksten. Deze keer geen slappe macho-clichés van gedrogeerde zombies, maar verstandige woorden van topsporters die elkaar iets gunnen en van ploegleiders die kunnen relativeren, hoeveel er ook op het spel staat.

Nervositeit in de tour

Sportief directeur van Jumbo-Visma Merijn Zeeman zei in de Volkskrant niet stoer dat Jonas Vingegaard de komende jaren zal gaan heersen. Hij zei: ‘We koesteren deze Tourzege en we gaan het volgend jaar weer proberen. Maar dan kan er zomaar iemand anders opstaan.’ En de winnaar zelf hoeft ook geen imago op te houden, lees ik in De Telegraaf: ‘Mijn vriendin Trine en mijn dochter Frida zijn alles voor me. In het begin had ik veel last van nervositeit en Trine heeft me daarmee leren omgaan.’

Het zou een verademing zijn voor de klimaatberichtgeving om de woordinflatie te temperen. Koester succesjes en hoopvolle initiatieven en ga ze breed uitmeten, veel meer dan nu het geval is. Probeer tegelijk de apocalyptische vergezichten altijd van context te voorzien. Het zou het klimaatverhaal een stuk minder defaitistisch maken. Het is ‘now or never.’