Kort voor de stemming van de milieucommissie van het Europees Parlement over de natuurherstelwet afgelopen week, werden de messen weer eens ouderwets geslepen. Fractieleider Manfred Weber van de EVP (christendemocraten) haalde uit in de Volkskrant: ‘Wat denkt Timmermans wel niet?’ Opening van het grote interview: ‘Het is oorlog tussen de Europese christendemocraten en Frans Timmermans. Een openlijk uitgevochten machtsstrijd tussen de grootste fractie in het Europees Parlement en de Europees commissaris voor de Green Deal.’
De Telegraaf deed er op dezelfde dag niet voor onder: ‘Europarlementariërs zijn woest op voormalig PvdA-leider Diederik Samsom. De rechterhand van eurocommissaris Frans Timmermans gaat volgens meerdere politici te ver in zijn gepassioneerde strijd om steun te vergaren voor de omstreden natuurherstelwet.’ Volksvertegenwoordiger Erik Poulsen (Europarlementariër van de liberale partij Venstre) zegt: ‘ik hou er niet van dat iemand zo’n slecht voorstel probeert door te drukken. En het verbaast me dat een ongekozen officemanager die rol speelt.’
Het is weer ‘hunnie tegen zunnie’, waarbij de ene partij het verwijt krijgt van ‘drammerige gelijkhebber ‘en de andere partij van ‘onverantwoorde populist.’ Het dilemma gaat over bezorgdheid over droogte en overstromingen versus zorgen over hoge rekeningen en de baan. Dat vergt een andere opstelling. Terwijl de roep om veerkracht, aanpassingsvermogen, jezelf opnieuw uitvinden en constructief samenwerken steeds luider doorklinkt om je voor te bereiden op nieuwe tijden, blijven media en politiek eendrachtig hangen in oude mechanismen en reflexen. Vanuit de zelden hardop uitgesproken gedachte: ‘Fear Sells.’ Het levert stemmen, abonnees en ‘clicks’ op. Maar effectief en oplossingsgericht is het zelden omdat het handelingsperspectief ontbreekt.
Dat perspectief bereik je vooral door samen te werken, liefst zo creatief mogelijk, dus ook in onvermoede coalities. Zoals meer dan zestig bedrijven waaronder Spar, Unilever, Nestlé, Salesforce, Danone, Arup en H&M deden door zich in een gezamenlijke verklaring uit te spreken voor de natuurherstelwet, volgens hen ‘een essentieel middel om onze klimaat- en biodiversiteitscrises aan te pakken.’ Of zoals Ikea en Plasticrecyclingsfabriek Morssinkhof deden, door een langdurige samenwerking aan te gaan op het gebied van recycling. Plasticfolie van Ikea wordt teruggestuurd naar Morssinkhof, daar wordt het verwerkt tot granulaat en vervolgens als grondstof opgenomen in nieuwe Ikea-producten, zoals deurmatten of plantenspuiten.
Ook de samenwerking tussen Coca-Cola en Natuurmonumenten biedt daadwerkelijk perspectief. Frisdrank bestaat voor negentig procent uit water en een derde van de bottelarijen van Coca-Cola is actief in gebieden met waterschaarste. Samen met Natuurmonumenten wil het bedrijf 100 procent van het water dat het gebruikt in die regio’s teruggeven aan de natuur, wat leidt tot herstel van visvijvers en versterking van biodiversiteit.
Natuurlijk kun je schamperende opmerkingen maken over deze bedrijven en als ze aan greenwashing doen verdienen ze dat ook. Maar ze zetten vooral stappen in de goede richting, doen in de praktijk wat ze uitspreken. En uiteraard zijn ze nog niet honderd procent donkergroen, maar het glas begint in ieder geval steeds meer half vol te raken, voor wie het wil zien. Een iets opwekkender boodschap dan voortdurende donderpreken over het naderende einde der tijden. Dat verkoopt nu nog het beste, maar in snel veranderende tijden kan ook die oude zekerheid zomaar verdwijnen.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
