De industrie is een van de grootste vervuilers. De CO2-uitstoot moet daar fors omlaag om de klimaatdoelen van het Parijsakkoord te halen. Het verminderen van de uitstoot gebeurt nu vooral met CCS (Carbon Capture and Storage), waarbij de CO2 ondergronds wordt opgeslagen. Een andere manier is door CO2 af te vangen en te gebruiken in het productieproces, ook wel CCU genoemd (Carbon Capture and Utilisation). Dat klinkt mooi, maar uit onderzoek van de Radboud Universiteit lijkt het niet veel op te leveren.
Lees ook: Wereldwijd mislukken projecten om CO2 op te slaan. Heeft CCS wel een kans in Nederland?
Hoe werkt CCU?
Er zijn verschillende opties om CO2 af te vangen en opnieuw te gebruiken. Je kunt het bijvoorbeeld afvangen uit de gassen die vrijkomen bij de verbranding van een fossiele brandstof door een energiecentrale of fabriek. Maar het kan ook direct uit de atmosfeer gehaald worden, of uit duurzame biomassa. Als je die vrijgekomen CO2 afvangt, kun je het opnieuw gebruiken in de glastuinbouw, of je kunt het omzetten in brandstoffen. Om de CO2 voor een lange tijd op te slaan, kun je het gebruiken als bouwmateriaal.
Milieuwetenschapper en auteur van het onderzoek Kiane de Kleijne rekende samen met haar collega’s uit hoeveel CO2-besparing verschillende CCU-methodes opleveren. En of dat voldoende is om de klimaatdoelen van Parijs te halen: in 2030 moet de industrie minstens 50 procent minder CO2 uitstoten ten opzichte van 1990 en in 2050 moet de uitstoot nul zijn.
De onderzoekers keken vooral naar de bestaande CCU-technieken en hoe ‘volwassen’ die technieken zijn. Oftewel: kunnen we met die technieken lang vooruit?
De conclusie is niet al te rooskleurig: voor de meeste CCU-technieken is het onmogelijk om de klimaatdoelen van 2030 en 2050 te halen. “Sommige technologieën verminderen de CO2-uitstoot te weinig over de hele levenscyclus, andere zijn te laat volwassen”, zegt medeauteur Heleen de Coninck in een persbericht. “Er blijven maar een paar over die in een nul-CO2 wereld mee kunnen komen.”
Na 2030 strengere eisen
Slechts een paar technieken kunnen zorgen dat de doelstelling van 2030 wordt behaald. Maar na 2030 zijn die methodes niet genoeg om ook de 2050-doelstellingen te behalen. Na 2030 worden de eisen namelijk een stuk strenger: de totale uitstoot moet in twintig jaar naar nul teruggebracht worden. “We zien dat de meeste technologieën niet de potentie hebben om richting nul uitstoot te gaan. Voor de meeste vormen van CCU pluk je dus op de lange termijn geen vruchten meer”, zegt medeauteur Steef Hanssen in het bericht.
De oplossing? Hanssen: “Voor die langere termijn moet je aan minstens twee van de drie criteria voldoen”, zegt Hanssen. “De CO2 moet permanent opgeslagen zijn in een product, het proces van afvang en hergebruik is zelf CO2-neutaal en de CO2 komt direct uit de atmosfeer of van duurzame vormen van biomassa.”
Technieken die aan twee van de drie criteria voldoen, moeten volgens de onderzoekers nog ontwikkeld worden. “Er is meer innovatie nodig op het gebied van CCU”, concludeert auteur De Kleijne.
Lees ook: Hans de Neve (Carbyon) haalt CO2 uit de lucht voor de productie van hernieuwbare kerosine
Schrijf je in voor onze Newsbreak: iedere dag rond 12 uur het laatste nieuws
Wil jij iedere middag rond 12 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan! Schrijf je hier in voor onze Newsbreak.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in