Schimmel in de zee eet plastic, maar blijkt geen panacee voor oceaanvervuiling

Een Nederlandse onderzoekster van het Koninklijk Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee (NIOZ) heeft ontdekt dat een schimmel in de zee plastic eet. Ze deed haar vondst door schimmelcellen te laten groeien in een fles vol polyetheen, een plastic dat bestaat uit een zware koolstof. Na verloop van tijd bleken de cellen de koolstof te hebben opgenomen. Dat kan deels een verklaring bieden voor het afval dat ‘verloren’ gaat in de oceanen. Toch biedt de schimmel waarschijnlijk geen oplossing voor de plastic soep.

Adobe Stock 216996634
Volgens het World Wide Fund for Nature (WWF) dumpen we zo'n 11 miljoen ton plastic in onze oceanen. | Credit: Adobe Stock

Het gaat om een van de meest voorkomende schimmels in de zee: Rhodotorula mucilaginosa. Onderzoeker Annika Vaksmaa van het NIOZ vertelde aan Trouw dat ze de schimmel, een soort gist die ook in menselijke darmen leeft, ontdekte bij een kunstmatige plastic soep van andere onderzoekers. “Op stukjes plastic zag ik daar een soort fluffy vlokjes groeien, van draadvormige schimmels. Daartussen zaten ook eencellige schimmels, en dat bleken deze gistcellen.”

Kauwen op het plastic

Ze ging de gistcellen toen zelf groeien in flessen. Daarbij ‘voerde’ ze de cellen met deeltjes van polyetheen, een soort plastic. Later bleken de schimmels de koolstof van het plastic te hebben opgenomen. Ook in de afgevangen lucht boven het water was de koolstof traceerbaar. Daaruit concludeerde Vaksmaa dat de schimmels het polyetheen hadden gebruikt als brandstof om mee te vermeerderen.

Geen oplossing voor plastic soep

Het nieuws zal bij velen de vraag oproepen of zo’n schimmel kan worden ingezet om de vervuiling van oceanen tegen te gaan. Per jaar verdwijnt er volgens het World Wide Fund for Nature (WWF) namelijk zo’n 11 miljoen ton aan plastic in zee, wat desastreuze gevolgen heeft voor het mariene leven. Maar Vaksmaa denkt niet dat de gistcellen daar een oplossing voor kunnen bieden. Dat komt omdat ze ondervond dat de cellen met een beperkte snelheid het plastic opaten. “Als ik ging doorrekenen met de gemeten afbraaksnelheid, dan aten de cellen ongeveer 4 procent van het aangeboden plastic per jaar op”, zegt ze. Als de schimmels overal in de oceanen zouden groeien en inderdaad met dezelfde snelheid zouden blijven dooreten, dan is er over een eeuw nog steeds minimaal vijf procent van de plastic soep over. Wat de mensheid in de tussentijd in zee blijft dumpen, komt daar dan nog eens bij.

Verder in de zoektocht

Vaksmaa noemt haar vondst wel een ‘puzzelstuk in de zoektocht naar missend plastic’. Van al het plastic dat in zee verdwijnt, wordt namelijk niet eens een procent teruggevonden. Eén zo’n puzzelstuk legde het NIOZ al eerder toen wetenschappers ontdekten dat zonlicht plastic in de oceanen afbreekt. De kennis dat schimmels als Rhodotorula mucilaginosa het plastic opeten, brengt die zoektocht weer een stap verder.

Lees ook:

Change Inc.

schrijf je in voor de nieuwsbrief

Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!

Schrijf je nu in

Nieuws & Verhalen

Changemakers

Bedrijven

Events


Producten & Diensten


Lidmaatschap

Inloggen

Nieuwsbrief & Memberships


Over Change Inc.

Over ons

Waarom Change Inc.

Team

Partnerships & Adverteren

Werken bij Change Inc.

Pers & media

Onze partners

Contact

Start

Artikelen

Changemakers

Bedrijven

Menu