Op een whiteboard in een gekoelde Israëlische vergaderruimte tekent Talmon Marco uit hoe hij tot die 1 dollar wil komen. Met zijn witte polo en bril ziet Marco eruit als het schoolvoorbeeld van een CEO van een tech-startup. Een groep journalisten zit rond een grote vergadertafel naar zijn verhaal te luisteren.
Het Zwitsers zakmes van de energie
Marco start met een video van Bill Gates. Met zijn investeringsfonds Breakthrough Energy is Gates een van de grootste investeerders in H2Pro. “Het Zwitserse zakmes voor energie”, zo omschrijft de multimiljardair (groene) waterstof. De energiedrager kan onder andere gebruikt worden in de industrie, als brandstof voor voertuigen, om huizen te verwarmen en om energie langere tijd op te slaan
Ook Marco is overtuigd van de kansen van groene waterstof, maar vindt tegelijkertijd dat we keuzes moeten maken. “Waterstof kan voor bijna alles worden gebruikt. Maar het feit dat je iets kan doen, betekent niet dat je het ook moet doen.” Zo ziet hij vooral kansen voor waterstof in de staalindustrie en als vliegtuigbrandstof vanaf 2060.
De uitdagingen van groene waterstof
Ondanks de beloften van (groene) waterstof vindt grootschalige productie nog niet plaats. Dat komt doordat het produceren van groene waterstof momenteel duur is. Zo zijn de machines die nodig zijn prijzig. Daarnaast gaat rond een derde van de energie als warmte verloren tijdens het proces. Marco vergelijkt dit proces met een gloeilamp. Die wordt ook heet als deze lang brandt, terwijl een Ledlamp koel blijft.
H2Pro claimt zowel een oplossing te hebben gevonden voor het energieverlies als voor de hoge prijs. “Om te begrijpen wat wij doen, moet ik eerst uitleggen wat anderen doen”, zegt Marco. Hij vraagt of de journalisten zich een scheikundeproef herinneren met een glas water, wat zout en een batterij. Een paar van de aanwezigen mompelen van wel. “Maar ik herinner het me niet goed”, zegt één van hen. Marco legt het nog eens uit. Door stroom door water te leiden verzamelen zich aan de ene kant waterstofbubbels en aan de andere kant zuurstofbubbels. Volgens hem is dat de techniek die nu het meest wordt gebruikt.
Om een explosie te voorkomen mogen waterstof en zuurstof na scheiding niet meer met elkaar in aanraking komen. Daarom zit er een scheidingslijn tussen: het membraan. Hoe meer waterstof er wordt opgewekt hoe precairder het proces en hoe duurder de apparatuur.
Lees ook: Led-lampen winnen waterstof uit ammoniak
Waterstofproductie zonder membraan
H2Pro maakt waterstof zonder membraan. Dat lukt door het proces in twee fases op te delen. In de eerste fase tappen ze de waterstof af, terwijl ze de zuurstof in een soort batterij stoppen. Als de batterij vol is vervangen ze de vloeistof (de ekolyte) met warme vloeistof zodat de batterij ontlaadt. Dit is fase twee.
Doordat de waterstof en de zuurstof niet tegelijkertijd vrijkomen, heeft H2Pro minder dure apparatuur nodig. Ook gebruikt het een grondstof die in overvloed aanwezig is: nikkel. Tenslotte gaat er amper energie verloren in het proces. “We ontdekten dat we bijna 100 procent efficiëntie kunnen bereiken.” Hierdoor denkt Marco op termijn goedkoop groene waterstof te maken. Hij streeft naar een prijs van 1 dollar per kilogram tegen 2030.
Meer weten? Lees deze review op nature energy.
Het belang van een lage prijs
“Als het 1 dollar per kilogram kost, kun je het op een vergelijkbare manier verbranden als Poetins aardgas”, zegt de Marco. Om uit te leggen hoe hij tot die prijs wil komen, verandert hij de scheikundeles in een economieles.
“Je moet ervoor zorgen dat de OPEX-kosten, zoals de energiekosten, en de CAPEX-kosten - de kosten voor de apparatuur - gezamenlijk niet hoger uitkomen dan 1 dollar per kilowattuur”, legt Marco uit. Een deel van de aanwezige journalisten kijkt inmiddels glazig naar het whiteboard terwijl de CEO vertelt over de manieren waarop H2Pro de kosten verlaagt.
Bij de apparatuur gaat het erom hoeveel het apparaat kost en hoe vaak een koper er gebruik van maakt. “Je kunt het vergelijken met een huurauto. Als deze 100 dollar kost en je rijdt er een uur mee dan kost de auto 100 dollar per uur. Als je de kosten per uur wil verlagen moet je hem langer gebruiken.”
De andere componenten in zijn berekening zijn de energie- en grondstoffenprijzen. Nu kost hernieuwbare energie tussen de 30 en 40 dollar per megawattuur. Hij denkt maximaal 43 kilowattuur nodig te hebben om 1 kilogram waterstof te maken en verwacht dat de prijs tegen 2030 op 15 dollar per megawattuur uitkomt. Dan wordt zijn product rendabel.
De beste technologie
Hij maakt een vergelijking tussen zijn techniek E-TAC en andere elektrolyse-technieken zoals solid oxide, alkaline en PEM. Alleen met alkaline worden volgens hem nu ook membraanloze onderzoeken gedaan. Hij somt de nadelen van de andere technieken op: “Alkaline en solid oxide werken niet goed als de hoeveelheid energie wisselt. PEM kan dat wel aan, maar is duurder en heeft problemen met grondstoffen. Solid oxide is erg efficiënt, maar heeft een hoge temperatuur nodig waardoor het alleen interessant is als je restwarmte kan gebruiken. Ook kun je de techniek niet uitzetten. Zodra je het koopt staat het apparaat aan tot het moment dat je het weggooit.”
Zonder adempauze gaat Marco verder met de voordelen van zijn techniek: “E-Tac werkt prima met intermittent power, is efficiënter dan solid oxide en maakt geen gebruik van zeldzame materialen waardoor het goedkoper zal zijn dan alkaline. Het is echt een alles-in-een technologie”, zegt hij trots. Hij ziet maar één probleem: dat het nog in de ontwikkelingsfase zit.
Lees ook: Bacteriën maken waterstof: hoeveel potentie heeft deze techniek?
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief: iedere dag rond 07.00 uur het laatste nieuws
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan! Schrijf je hier in voor onze dagelijkse nieuwsbrief.
schrijf je in voor de nieuwsbrief
Wil jij iedere ochtend rond 7 uur het laatste nieuws over duurzaamheid ontvangen? Dat kan!
Schrijf je nu in
